Zapraszamy na sesje naukowo-artystyczną „Wokół Dunikowskiego”
Miejsce: Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie
Termin: 16 października 2014
Program sesji
Rozpoczęcie obrad: godz. 10.00
- Rektor ASP w Krakowie prof. Stanisław Tabisz
- Dziekan Wydziału Rzeźby prof. Józef Murzyn
Wystąpienia prelegentów
godz. 10.30
- Monika Rydiger
Dunikowski. Architektonika rzeźby
godz. 11.00
- Zbigniew Makarewicz
Kamień na kamieniu. O metodzie Xawerego Dunikowskiego w nauczaniu rzeźby.
godz. 11.30 Przerwa na kawę
godz. 12.00
- Joanna Torchała
Artysta na zakrętach historii - Xawery Dunikowski
godz. 12.30
- Stanisław Brach
Uniwersalizm figury
godz. 13.00
- Antoni Janusz Pastwa
Dunikowski, czy jeszcze obecny ....?
godz. 13.30
- Dyskusja
godz. 14.30 Przerwa na obiad
godz. 16.00 Wernisaż wystaw towarzyszących sesji
Noty o autorach i abstrakty wystąpień:
Monika Rydiger
Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor historii sztuki. Od 1987 do 1999 asystent na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Obecnie kurator w Galerii Międzynarodowego Centrum Kultury. Członek polskiej sekcji AICA. Autorka tekstów poświęconych sztuce nowoczesnej i współczesnej.
Dunikowski. Architektonika rzeźby
W procesie odchodzenia od „lekcji Rodina” Dunikowski swoje figuratywne rzeźby pozbawiał naturalistycznego modelunku i impresjonistycznego, miękkiego rozedrgania powierzchni na rzecz syntetyzacji i zwartości bryły. Geometryzacja figury ludzkiej, zredukowanie jej do abstrakcyjnych brył szczególnie ujawnia się w projektach i realizacjach pomnikowych. W tych przypadkach Dunikowski nie tyle wpisuje swoje rzeźby w architektoniczną oprawę pomnika ile dokonuje architekturalizacji ich form tworząc wyraziste, mocne bryły. Niewątpliwe twórczość tego niepokornego indywidualisty wpisuje się w znamienną dla I połowy XX wieku ewolucję rzeźby i nosi symptomy najistotniejszych przemian tego gatunku.
Zbigniew Makarewicz
Rzeźbiarz, performer, krytyk i teoretyk sztuki, publicysta, działacz społeczny i polityczny. Studia: PWSSP we Wrocławiu 1958-1965 w pracowni prof. X. Dunikowskiego. Prof. zw. ASP we Wrocławiu w Katedrze Rzeźby na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. 1967 - 1993 działalność w Związku Polskich Artystów Plastyków (m.in. prezes Zarządu Głównego). 1982 - 1984 represjonowany. 1996 - 2002 w Ruchu Odbudowy Polski (przew. Okręgu). Obecnie realizuje własny niezależny program Centrum Badań Artystycznych i prowadzi Mały Festiwal Makarewicza.
Kamień na kamieniu. O metodzie Xawerego Dunikowskiego w nauczaniu rzeźby.
Czy można mówić o szkole Dunikowskiego? Jaką rolę w życiu profesora odegrał „wrocławski epizod” w latach 1959-1964? Tradycja metody konstrukcyjnej Dunikowskiego i jej współczesne interpretacje.
Joanna Torchała
Historyk sztuki, kustosz w Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, Oddziale Muzeum Narodowego w Warszawie. Zajmuje się badaniami nad rzeźbą współczesną oraz życiem i twórczością Xawerego Dunikowskiego. Kurator i współkurator wielu wystaw monograficznych i problemowych. Autorka esejów i haseł w publikacjach towarzyszących wystawom oraz w wydawnictwach albumowych.
Artysta na zakrętach historii - Xawery Dunikowski
Dunikowski twierdził, że artysta musi tworzyć w zgodzie z historycznymi uwarunkowaniami w których żyje. Twórca ma za zadanie przekazywanie w swoim dziele prawdy o współczesności, jednak nie może ona powstawać w oderwaniu od tradycji artystycznej, którą powinien znać i czerpać z niej inspiracje. Nigdy jednak nie powinien ulegać naśladownictwu, lecz tworzyć nową jakość sztuki w oparciu o doświadczenia poprzednich pokoleń. Takie wyzwania realizował ze zmiennym powodzeniem w różnych okresach twórczości.
Stanisław Brach
Absolwent Wydziału Rzeźby krakowskiej ASP, dyplom w pracowni prof. M. Koniecznego. Adiunkt na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pieknych w Warszawie, kieruje Pracownią Ceramiki. W 2014 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego w dziedzinie sztuk pięknych na Wydziale Rzeźby krakowskiej ASP. Uprawia rzeźbę, ceramikę artystyczną, rysunek i malarstwo.
Uniwersalizm figury
Inspiracja dziełami Dunikowskiego i ich wpływ na poszukiwania uniwersalizmu we własnej sztuce. Figura jako wspólny mianownik stanowiąca przewodnią myśl mojej twórczości. Postać ludzka, mocno stylizowana, uproszczona, ale zawsze bardzo sugestywna, ze spuszczoną głową staje się bezimienną figurą. Taka sylwetka to moja unifikacja człowieka, ujednolicenie, scalenie różnych elementów w jedną całość.
Antoni Janusz Pastwa
Absolwent Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie; dyplom w 1970 roku. Od 1974 roku pracownik Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie. W latach 1980 - 2001 prowadzący Pracownię Kamienia na Wydziale Rzeźby. Od 1984 roku do chwili obecnej profesor w Pracowni Rzeźby na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki. Od 2001 roku do chwili obecnej profesor prowadzący dyplomową Pracownię Rzeźby na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP. Dziekan Wydziału Rzeźby przez cztery kadencje (lata 1990 - 2005). W dorobku 21 wystaw indywidualnych. Udział w większości wystaw zbiorowych sztuki polskiej w kraju i zagranicą.
Dunikowski, czy jeszcze obecny ....?
....Gdy myślę o Dunikowskim, to nie mam problemu z odtworzeniem Jego prac, one zjawiają się natychmiast, jak osobny akord w szumie innych dźwięków. Pół wieku od Jego śmierci jest wystarczającym okresem aby zadać pytanie o aktualność Jego sztuki. Czas oszczędził tę twórczość, gdy oglądam poszczególne dzieła /niestety zdarza się to zbyt rzadko/, to czuję, że nie ma we mnie historycznego dystansu do Jego sztuki. Pojawia się refleksja, jakie to mocne, indywidualne i uniwersalne, wciągające w specyficzny dyskurs ze mną, odbiorcą. I zaraz myśl, dlaczego tak rzadko, dlaczego tak rzadko dana mi jest możliwość tej konfrontacji, dlaczego nie ma Dunikowskiego w szerszym odbiorze społecznym, przestrzeni publicznej i muzeum.
Zaproszenie
Plakat
Plakat wystawa
