Zapraszamy do oglądania wystawy "Peregrinato ad loca sancta" na żywo!

Drzwi Galerii ASP na ul. Basztowa 18 zostaną ponownie otwarte dla zwiedzających! Serdecznie zapraszamy do oglądania wystawy PEREGRINATIO AD LOCA SANCTA na żywo już od 5 maja 2021 r.

Dla miłośników wystaw wirtualnych dostępny jest również spacer 3D: https://my.matterport.com/show/?m=jcCeGqCQqJP

Do 16 maja 2021 roku w przestrzeni Galerii ASP będziemy podążać tropami Wojciecha Kopcia. Artysta zabiera nas w podróż, rodzaj przewrotnej pielgrzymki, w której kolejnymi stacjami są prace – nie tyle malarskie obiekty, co fizycznie obecne byty. Funkcjonują jako radykalne formy przebywania tu i teraz, zdarzenia. Co w sobie kryją?

"Mając na myśli nagłość chodzi mi o „zdarzeniowy” charakter sytuacji podmiotu wobec obiektu sztuki oraz jego Nietzsche’ańskie „nagłe zbłądzenie pośród form poznania zjawiska” a nie uteatralnioną formę samego zdarzenia (chociaż takiej w równej mierze może dotyczyć)." - Wojciech Kopeć.

fot. ekspozycji - Dobrosław Polek

Poniżej przytaczamy fragmenty rozmowy z artystą Wojciechem Kopciem, który podczas trwania wernisażu przybliżył konteksty oraz tajemnice powstawania swoich prac:

Margaryta Vladimirova: Peregrinatio ad loca sancta?

Wojciech Kopeć: Tytuł jest cytatem zaczerpniętym z pism Egerii – pątniczki żyjącej w IV wieku, pochodzącej prawdopodobnie z południowej Galii. Wspomniana autorka odbyła pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Odwiedziła między innymi gminę chrześcijańską w Jerozolimie, a swoją podróż opisała w formie listów. Znaczące wydaje się, że wyprawa miała miejsce w okresie Wielkiego Tygodnia, czyli w momencie zbliżonym do czasu trwania wystawy Peregrinatio ad loca sancta. Tytuły są jednym elementów towarzyszących moim pracom, który na pewno nie wypełnia ich znaczeniowo, ale wzbogaca o określone konteksty. Mówiąc o pielgrzymce i podróży, mam na myśli nie tylko topograficzną zmianę miejsca, ale też ruch w głąb siebie i wędrówkę, która ma na przykład znamiona procesów pamięciowych.

MV: Opowiedz o wątkach przewrotności boga Trickstera, łącznika między niebem a ziemią, w mitologiach znanego jako Prometeusz, Wales, czy Loki. W jaki sposób te zagadnienia przejawiają się na wystawie i w Twojej twórczości? Czy Twoje obrazy są tricksterami? A może Ty sam?

WK: Mam przekonanie, że postać Trickstera jest w tej sytuacji pewnym rodzajem modelu. Figura obecna w moich realizacjach od zawsze – jak i w każdym innym obrazie. Aby zrozumieć sposób egzystowania tej postaci należy zachwiać zwyczajowe postrzeganie obrazu, jako obiektu, który odsyła nas do „Czegoś”. Podziału na to, co „namalowane” i fizycznego nośnika, który stanowi konieczność: płótna, drewna czy farby, za pomocą której świat obrazu został wykreowany. Ja staram się podkreślić fizyczność prac . To w fizyczności kryje się wspomniany Loki.

MV: Zdradź nam trochę tajemnicy na temat technik, które stosujesz…

WK: Pracuję w materiałach „historyzujących” – nie dostrzegam w tym negatywnego ładunku, przeciwnie, staram się z tego czerpać. Płótno, drewno, wosk czy wapno to materiały kojarzące się tradycyjnie. Jestem tego świadomy. Staram się nawiązać dialog z tradycją malarską. Zdarza się, że ją wypaczam. Próbuję za pomocą wspomnianych narzędzi wysadzić jej drugi wymiar w przestrzeń. Podejmuję tym samym próbę rozbrojenia „tradycyjnego” jego własną bronią.

MV: Cofnijmy się nieco w czasie. A dokładnie do Twojego zainteresowania tematem uwikłania w pokoleniowość. Niesie ona ciężar braku dystansu, który uniemożliwia ocenę postaw i działań poprzednich pokoleń. Jesteśmy przez to napiętnowani. Chciałam zapytać, czy pochylanie się nad tematem łańcuchowości, przechodzenia, korowodu w dalszym ciągu Cię nurtuje?

WK: Tak. I przyglądając się Nietzsche’ańskiej teorii „Wiecznego Powrotu” skłaniam się ku interpretacji Deleuze'a, który mówił, że tak naprawdę to nie elementy ciągle powracają i nie to stanowi o rytmie korowodowym. To różnice między poszczególnymi elementami są tym co się powtarza.