22 kwietnia 2020 r. rozpoczęła się charytatywna aukcja na rzecz Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Ta wyjątkowa aukcja sztuki zainicjowana została przez krakowską ASP i odbywa się w ramach akcji UJ dla Szpitala.
Wśród 206 prac, które pedagodzy, studenci oraz artyści związani z Akademią przekazali w geście solidarności z chorymi na COVID-19 oraz z opiekującym się nimi personelem medycznym znalazł się Stańczyk od Prezydenta Miasta Krakowa Jacka Majchrowskiego.
Stańczyk – znany z ciętego dowcipu, trafnych spostrzeżeń i ostrej riposty, znawca słabości ludzkiej. Jest to błazen ceniony za obiektywizm, przenikliwość i odwagę w mówieniu prawdy. Symbol pozytywnych wartości – mądrości, dalekowzroczności i rozwagi. Cech przydatnych zwłaszcza w dzisiejszych czasach.
www.artinfo.pl Stańczyka od Prezydenta Miasta Krakowa Jacka Majchrowskiego można licytować pod numerem 206. Szczęśliwy nabywca oprócz figurki otrzyma także list od Prezydenta.
Dochód z aukcji zostanie przeznaczony na najpilniejsze potrzeby Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie związane z walką z epidemią – przede wszystkim na środki ochrony osobistej.
Zofii Baltarowicz-Dzielińskiej, Natalii Milan, Joannie Grabowskiej, Marii Gutkowskiej i Marii Fromowicz, a także o Marii Niedzielskiej, o Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej. Uzupełniła hasła: Olga Niewska, o rzeźbie Olgi Niewskiej "Kąpiąca się", Wyższe kursy dla Kobiet, Zofia Woźna, Janina Reichert-Toth czy Teofila Certowicz.
Więcej na stronie Wikipedii
Zapraszamy
Od dłuższego czasu przymierzam się do napisania tekstu o sytuacji, w której się znaleźliśmy. Ponieważ stan wyjątkowy (ten faktyczny, choć nie ogłoszony) trwa już drugi miesiąc, mógłbym się nawet pokusić o podsumowanie pewnego etapu. Kiedy opublikowałem tekst o statucie, ustawie i psie nie przypuszczałem, że nasz i tak niełatwy kontekst może się tak głęboko zmienić. Co tu dużo mówić, nie jest wesoło. Brak bezpośredniego kontaktu kierownictwa z pracownikami, dydaktyków ze studentami oraz nas wszystkich z samą materią naszej pracy, niweczy istotną część naszej działalności statutowej. Trudno sobie dziś wyobrazić rysowanie, malowanie, projektowanie, konserwowanie czy tworzenie performensów bez dotykania materii i bez obecności publiki.
Więcej: kto nie ubolewałby nad uwiądem współpracy zagranicznej, nad anulowanymi programami wymiany, zatrzymanymi publikacjami i grantami? Opuścili nas nasi wspaniali studenci z programów wymiany zagranicznej.
Straciliśmy na długie tygodnie przestrzeń, która jest centrum naszego życia zawodowego: pracownię pełną ciekawych świata ludzi.
Na domiar złego, świat kultury i sztuki, z którym znajdujemy się w naturalnej symbiozie, znajduje się w sytuacji wręcz dramatycznej. Nie chcą tego dostrzegać skupione nad czubkiem własnego nosa władze szczebli wszelkich, proponujące nieadekwatne, ubogie i wymagające skomplikowanych aplikacji programy pomocowe.
Właściwie ten aspekt prowokuje mnie do tak ciętych słów, że postanowiłem napisać je do szuflady, którą otworze do potrzeb odrębnego artykułu. Na razie swoje frustracje wentylowałem w rozmowie z Markiem Kęskrawcem. Ale niniejszy tekst ma być optymistyczny!
Patrząc na pełną połowę szklanki, można zauważyć pozytywy wymuszonej izolacji. Właśnie nad nimi chciałbym się skupić, gdyż dotyczą one tej wąskiej strefy naszej działalności, która nam chwilowo zostaje: pracy zdalnej.
Cieszmy się kryzysami, tak szybko odchodzą. Mój przyjaciel Marek Pisarski twierdzi, że kryzysy ma w nosie, bo artyści żyją w kryzysie od zawsze. Prowadząc zdalnie, z izolacji domowej zajęcia z przedmiotu rysunek (!), przypominam sobie słowa Marka sprzed lat, choć nie pamiętam, którego one kryzysu dotyczyły? Czy były to ataki terrorystyczne na World Trade Center? Tąpnięcie rynku nieruchomości? Dezintegracja rynku akcji NASDAC z 2000 roku? Kryzys uchodźczy w Europie? Któryś z ekonomicznych kryzysów, o zapomnianej nazwie?
Odczuwam obecny kryzys jako zbiór szans. Może dlatego, że jestem artystą, albo dlatego, że po chińsku kryzys znaczy okazja? Do stracenia lub wykorzystania. Oto kilka okazji do wykorzystania, w związku z naszym nowym trybem działania:
Mamy czas na przemyślenia. Izolacja po części naszym funkcjom statutowym sprzyja. Przy okazji rysujemy (jak Rektor) oraz próbujemy nakłonić dzieci do czytania, korzystając z ciekawych list lektur, w które sami się wciągamy. Myślimy o tych, którzy na początku pandemii już byli w trudnej sytuacji, a w jej trakcie nie będą mieli dochodu. Do tej kategorii należy wielu naszych studentów, kolegów i współpracowników. Na dalszy plan (przez chwilę!) zeszło parę nonsensów – pewnie wrócą, ale teraz jest czas na ważenie priorytetów i na wymuszoną okolicznościami cyfryzację. Skoro o tym mowa...
Mamy dobry start. Nasza Uczelnia adaptuje się szybko i cyfryzuje się jeszcze szybciej. Krytyka i samokrytyka są oczywiście katalizatorami rozwoju. Nie zapomnijmy jednak cieszyć się tym co mamy i tym co dokonujemy. A mamy świetną platformę do rozwoju, stworzoną i utrzymywaną przez nasz Dział IT oraz kadrę (wreszcie!) chętną do podjęcia wyzwania.
Przede wszystkim, pomimo opóźnień w cyfryzacji, trzeba powiedzieć, że mało która uczelnia (wliczając w to także niektóre uczelnie techniczne!) ma tak dobrze wdrożony wachlarz usług cyfrowych. Jako pracownicy i studenci logujemy się do całego szeregu usług: poczta elektroniczna studentów i pracowników, Akademus, WiFi w systemie Eduroam, druk centralny, system ewidencji mienia, oprogramowanie Office, komunikator Webex, sieć zdalna VPN, systemy pobierania oprogramowania firm Corel, Adobe, Autodesk, logowania do wszystkich komputerów na Akademii, CMSy.... \ Czy ktoś wątpi w zalety naszego systemu? Jako zdesperowany rodzic dzieci w wieku szkolnym służę „na privie” licznymi opowieściami o tym, jak działa w innych instytucjach dydaktyka, która korzysta z kompletnie rozmemłanego sposobu komunikowania się dziesiątkami kanałów i kanalików.
Działa u nas dydaktyka zdalna. Po pierwszych krokach w tym zakresie, staje się ona de facto standardem. Oczywiście – na tyle, na ile jest to możliwe na uczelni, która w dużej mierze pracuje z materią i nie kształci teoretyków!
W mojej katedrze od pierwszej połowy marca przestrzegamy wraz z kolegami dwóch zasad:
- czas pracy ten sam jak w rozkładzie zajęć sprzed „apokalipsy”;
- platforma Office, czyli jedyna, na której z automatu jesteśmy obecni wszyscy (zob. wyżej).
Przy okazji polecam krótki przewodnik po możliwościach Office.
Formuła zdalna jest atrakcyjna dla młodych, technologicznie uświadomionych ludzi oraz elastyczna dla studentów i dla prowadzących. Ślad dokumentacyjny w postaci prac i korekt pozostaje, do ewentualnego wykorzystania (przeglądy, promocja Pracowni, dalsza dydaktyka). Frekwencja jest wzorowa, a studenci zalogowani na platformie od początku do końca zajęć. Od czasu do czasu pytam: „halo halo, jak tam, słyszycie mnie”? „Jestem”, „ja też”. Słychać szuranie ołówków, ale także czasami rozmowy nie na temat, czyli tak, jak na dotychczasowych zajęciach. U tych, którzy włączają wideo, podglądam mimowolnie, w trakcie korekt perspektywy pokojów, lampy, koty, kuchnie w tle. Obecność online trwa przez cały czas zajęć.
Czy uciekniemy na zawsze w świat wirtualny? Oczywiście, że nie. Jednak, mówiąc za siebie: nigdy nie wrócę już w stu procentach do stanu sprzed epidemii. Zbyt to jest ciekawe i rozwojowe.
Do naszej dyspozycji stoją ogromne zasoby informacji. Nie są one udostępnione w związku z pandemią, lecz od dawna zarezerwowane dla społeczności akademickiej. Mamy dostęp do zasobów licencyjnych* *WBN oraz do polskich zasobów cyfrowych. Pełniejsza listę proponuje nasza Biblioteka Głowna. Oczywiście przydaje się poczciwy YouTube, pełniący często role edukacyjne, a nawet archiwalną tam, gdzie nie postarała się o to opłacana przez nas TVP.
Ewaluacja przenosi się do sieci – to podjęta już pół roku temu wraz z pełnomocnikiem Rektora do spraw ewaluacji, profesorem Łukaszem Konieczką. Wybraliśmy wtedy do zbierania danych narzędzie EDTP, którego od kilku miesięcy doskonalą panie Magda Stawowy, Magda Aleksander i Dorota Rumin. Ma on zastąpić metody dotychczas używane do zbierania i aktualizacji wpisów, które rejestrują naszą działalność twórczą i badawczą.
Skoro o tym mowa, dziś mija termin uzupełnienia przez dydaktyków swoich wpisów w EDTP. Wiem o tym dobrze, bo jestem jednym z maruderów! Na moje usprawiedliwienie mam jedynie to, że narzuciłem sobie bardzo ważny obowiązek: wraz z koleżanką i asystentką, Elżbietą Wysakowską-Walters postanowiliśmy wprowadzić „ludzki” język do instrukcji użytkowania tego systemu. Tak powstała prezentacja o tym, jak samodzielnie wpisywać osiągnięcia artystyczne w EDTP, którą Wam gorąco polecam.
Ani system, ani instrukcja nie są doskonałe. Jeśli będziemy z nim mieli tyle cierpliwości, ile koordynatorzy wydziałowi mają ze spóźnionymi wpisami, będzie OK.\ Na marginesie: ostatnio media obiegła informacja o ułatwieniu nam przez władze procesu ewaluacji poprzez jego przesunięcie w czasie. Szczegółów na razie brak, ale apeluję bardzo szczerze: nie opóźniajmy z tego tytułu żadnej czynności. Pomimo pandemii jesteśmy na kursie i zmieścimy się w czasie, nawet w dotychczasowych terminach. Szkoda stracić impet. Oddech, który nam obiecano, prawdopodobnie przyda się w Warszawie, przy pracach nad systemem Polon 2.
Nasze ciała decyzyjne i doradcze spotykają się online. Robią to już Senat, Kolegium Rektorskie, Rada Uczelni, Rady Wydziałów, Biura, sekcje, działy i tak dalej.
Jest wesoło. Odwiedzamy dzięki wideokonferencji przestrzenie, które dotąd były dla rozmówców miejscami intymnymi, poznajemy ich oświetlenie i atmosferę. Ostatnio, Rektor, siedzący na tle obrazów i tub z grafikami, recenzował jakość naszych łączy – wypadam dobrze, ale tylko, kiedy dzieci nie oglądają Netflixa! Broda kolegi prorektora jest zwykle oświetlona zimnym, bocznym światłem i wygląda jak niemiecka grafika sprzed stu lat. Kwestor i kierowniczka Biura rektora, choć pracują obok, mają różne dominanty kolorystyczne: odpowiednio, pomarańczową (od zasłon) oraz zieloną (od sufitu). Ponieważ ich biura sąsiadują, dźwięk nosi się echem od jednej rozmowy do drugiej. Od czasu do czasu prosimy Rektora, aby się ruszył do przodu albo do tyłu, bo plama słońca zdobi mu głowę. Musimy się chyba z tym blikiem pogodzić, bo ostatnio wypadła przy tej operacji wtyczka komputera i straciliśmy na chwilę łączność.
Ja sam szukałem w domu jakiejś ściany z książkami, żeby na okoliczność rozmowy wyglądać mądrze, ale najlepsze, co znalazłem, to duże, czarno-białe zdjęcie,
Ludzki wymiar tego trybu komunikacji jest istotny, lecz najważniejsza jest jego skuteczność.
Szczególnie w instytucji, która na co dzień pracuje w szesnastu (!) lokalizacjach w Krakowie. Czynności takie, jak zwołanie spotkania czy przeniesienie się do innego gremium zajmują teraz kilka chwil. Gremia mogą głosować w trybie jawnym lub tajnym. Protokołowanie spotkania może odbywać się w sposób widoczny dla uczestników i w jego trakcie. Wymieniamy się plikami przy zachowaniu pełnej kontroli nad uprawnieniami do ich dostępu i nad ich wersjonowaniem.
Nie kręćmy na siebie bata! Łatwo popaść w skrajności: od syntetycznych protokołów do drobiazgowych nagrań i nakazu przerwania spotkania przy najmniejszych problemach jest tylko krok. Jeśli go wykonamy, nadgorliwi będą żądać kroków kolejnych. Pozostawmy zaufanie, a nie kontrolę w centrum naszej współpracy.
Jest ważne, abyśmy się z tego rozwoju po ustaniu obostrzeń nie wycofali!. Skoro raz odchodzimy od dokumentów papierowych, zróbmy to definitywnie. Człowiek zalogowany to człowiek podpisany (wiedzą o tym w każdym banku, na Allegro, w systemie ewidencji EWUŚ, od niedawna także w aptece, i tak dalej), nie wracajmy już do papierów ze stempelkami. Będziemy mieć w ten sposób więcej czasu i skupienia na te spotkania, których Teams nie zastąpi nigdy.
: czy wszystko działa jak w szwajcarskim zegarku? Nie. I nie o stuprocentową precyzję chodzi – nie mieliśmy jej również „przed”.
Śmiem jednak twierdzić, że w niektórych wymiarach pracy jesteśmy skuteczniejsi w czasie pandemii niż przed nią. Kosztuje to nas więcej pracy niż zwykle, codziennie mamy zdarte gardła od rozmów.
Dzięki temu rozwijamy się szybciej niż się ktokolwiek mógł spodziewać. Możemy funkcjonować jako Akademia w bardzo trudnym momencie, a przyswojone lekcje spożytkujemy w przyszłości.
Bogdan Achimescu
Na portalu Artinfo rusza aukcja charytatywna zainicjowana przez krakowską ASP, z której dochód ma zostać przeznaczony na wsparcie Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Studenci, pracownicy naukowi oraz artyści związani z Akademią przekazali w geście solidarności z chorymi na COVID-19 oraz z opiekującym się nimi personelem medycznym aż 206 prac!
Wszystkie będą dostępne na aukcji (od 22 kwietnia 2020 r. godziny 12 do 6 maja 2020 r. godziny 21) na portalu artinfo.pl który również zdecydował się wesprzeć akcję poprzez udostępnienie za darmo portalowej przestrzeni (bez pobierania prowizji od licytowanych dzieł), a także promocji aukcji (powiadomienie 20 000 klientów).
Ponadto inicjatywa zyskała jeszcze jednego bardzo ważnego partnera – DHL Parcel Polska, który pokryje koszty transportu i skutecznie dostarczy wylicytowane dzieła sztuki do nowych właścicieli po zakończeniu aukcji. Jest to olbrzymie wsparcie dla organizatorów, bowiem w obecnej sytuacji to właśnie uniknięcie dodatkowych kosztów stało się kluczowe dla powodzenia aukcji, a przekazanie prac było największym logistycznym wyzwaniem
Te wspaniałe gesty pokazują, że #UJdlaSzpitala ma duże znaczenie w walce z koronawirusem, a to wszystko dzięki osobom, które wsparły i wypromowały ją na samym początku i dzięki którym uzbieraliśmy dla Szpitala Uniwersyteckiego ponad 1,9 mln złotych!
Dochód z aukcji zostanie przeznaczony na najpilniejsze potrzeby Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie związane z walką z epidemią – przede wszystkim na środki ochrony osobistej.
Biorąc udział w aukcji, można jednocześnie wspierać zespół i pacjentów Szpitala Uniwersyteckiego oraz stać się posiadaczem pięknego dzieła sztuki!
Zapraszamy do licytowania!
Ważna informacja odnośnie dostawy
Ze względu na okres kwarantanny, Akademia Sztuk Pięknych, jest chwilowo zamknięta. Dlatego dostawa wylicytowanych prac odbędą się dopiero po oficjalnym otwarciu uczelni, gdy możliwe będzie bezpieczne przesłanie prac.
„Zeszyty Malarstwa” nr 13
Numer 13 „Zeszytów Malarstwa” powstał dzięki zaproszeniu przez prof. Bartosza Brożka, dyrektora Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych, naszego zespołu Platformy Badań Artystycznych Wydziału Malarstwa do wspólnego projektu „Art & Science”. Tematem przewodnim zeszłorocznego Copernicus Festival, a co za tym idzie, także numeru specjalnego „Zeszytów Malarstwa”, był szeroko rozumiany język. Współpraca zaowocowała wystawą Sztuka wystawiania języka, która stała się częścią programu zeszłorocznego Festiwalu. O tej wystawie, jej założeniach oraz poszczególnych twórcach, pisze prof. Andrzej Bednarczyk. Autorami pozostałych tekstów są Michał Bratko, Bartosz Brożek, Justyna Hobot, Mateusz Hohol, Łukasz Kwiatek, Piotr Marecki, Dominik Stanisławski, Robert Utkowski, Michał Wierzchoń, Michał Zawada, a redaktorem numeru Kinga Nowak. W ramach ścisłej współpracy mieliśmy też możliwość zaproszenia gości do wykładów, przeprowadzenia rozmów i dyskusji na styku nauki i sztuki. Wśród zaproszonych znaleźli się m.in. dr hab. Jan Mioduszewski i dr hab. Robert Kuśmirowski. Zapis tych wydarzeń, odnajdą Państwo na kanale YouTube Centrum Kopernika, gdzie znajduje się bogate archiwum spotkań i prelekcji odbywających się w czasie Festiwalu. Warto do nich sięgnąć!
https://wydawnictwo.asp.krakow.pl/?p=7437
*Dydaktyka typografii. *Uczyć litery / uczyć literą, red. Wojciech Regulski
Niniejsza publikacja jest próbą przedstawienia metod i efektów nauczania i typografii, dyscypliny zyskującej sobie coraz większą rzeszę zwolenników. Autorzy żywią nadzieję, że stanie się ona początkiem szerszej dyskusji nad stanem obecnym i przyszłością dydaktyki w zakresie liternictwa i typografii oraz nad miejscem typografii we współczesnej sztuce projektowej, a także przyczyni się do zintegrowania środowiska dydaktyków zajmujących się nauczaniem typografii. Pozycja zawiera opis wielu programów nauczania, stosowanych metod i technik, jak również prezentację i omówienie efektów na bazie konkretnych realizacji prac studenckich. Obecne kształcenie wydaje się stać na bardzo wysokim poziomie, dlatego autorzy publikacji kładą nacisk nie na działania naprawcze, lecz na wymianę doświadczeń. Wymianę, która umożliwia nauczycielom wzbogacenie ich dydaktycznej oferty, a studentom poznanie różnych sposobów widzenia litery i jej miejsca we współczesnym świecie.
https://wydawnictwo.asp.krakow.pl/?p=7409
Hodegetrie Krakowskie i ich odmiany, tom 4 i 5, red. Małgorzata Schuster-Gawłowska, Marta Lempart-Geratowska, Piotr Łopatkiewicz, Małgorzata Nowalińska, Anna Sękowska
Ostatnie dwa tomy korpusu obrazów Matki Boskiej z Dzieciątkiem w typie Hodegetrii Krakowskiej, który tworzy łącznie pięć woluminów, obejmują obrazy z lat 1550-1750 (t. 4) oraz 1750-2018 (t. 5). Według przyjętej od pierwszych tomów koncepcji naukowej publikacje zawierają syntezy historyczno-artystyczne, technologiczne oraz katalogi, w których znalazły się monograficzne opracowania poszczególnych wizerunków. Ponadto w ostatnim tomie zamieszczono Addendy do czterech haseł katalogowych zredagowanych w tomie II, alfabetyczny spis haseł katalogowych tomów 1-5 oraz zestawienie fotografii wszystkich obrazów Hodegetrii uwzględnionych w tomach 1-5.
https://wydawnictwo.asp.krakow.pl/?p=7495
Dorota Włosowicz, Wspominając Akademię. Wysłuchane, zapisane, okazane, tom 5
